You are the dream!

Zaterdagavond bracht ik nietsvermoedend een bezoekje aan het toilet. Niet veel later lijkt mijn hart te stoppen met kloppen. Mijn ogen blijven staren naar de enkele druppeltjes oud bloed. Ik smeek op mijn knieeën dat het stopt. Dit kan niet waar zijn, dit mag niet en ik wil dit niet! Ik haal diep adem. 'Het is nog nietszeggend' maak ik mezelf wijs. Al voel ik aan elke vezel in mijn lichaam dat het niet goed is. Snel breng ik de Utrogestan zo diep mogelijk in. Ik probeer de situatie tegen te houden. Wie weet kan ik het nog redden. Ik ben blij als ik wegdroom in mijn bedje. De plek waar we altijd samen zullen zijn. Jij bent de droom en ik ben de dromer!

Bevend en met een angstig hart sluip ik telkens naar het toilet. Ik durf het licht niet aan te doen. Tot mijn schrik blijft het vloeien. Voorzichtige rode bloeddruppeltjes mengen zich met het oude bloed. Een waar kleurenpalet. Zo kruipen de dagen onzeker en angstaanjagend voorbij. De kleine krampjes beginnen toe te nemen. Hoe graag ik ook wil blijven geloven mijn lichaam geeft hele andere signalen. Mijn inmiddels grote gespannen borsten die op mijn ranke maar opgezette lichaam leken te zijn geplakt, namen hun eigen vorm weer aan. Weg push-up effect. De kwaaltjes die ik had, het ebde langzaam weg. De hormonen hadden mij al die tijd in z'n greep. Hoewel ik dit wist hoopte ik zo dat het zou voortvloeien in een zwangerschap. Ik wilde een bevestiging, weten waar ik aan toe was. Welke vorm het ook zou aannemen. De onzekerheid, de confrontatie en het sprankeltje hoop maakten mij gek.

Woensdag kreeg ik de bevestiging. Precies twee weken na de terugplaatsing was daar het moment waar ik zo voor vreesde. Het kleurde rood. Mijn lichaam leek een ware schoonmaakbeurt te houden. De tranen rolden over mijn wang. Mijn droom spatte uiteen. Het was voorbij. Waar we zo naar verlangden, waar we zo voor geknokt hebben en wat we hebben moeten doorstaan, het leek allemaal weg te spoelen met het doortrekken van het toilet.

Lieve Ieniemienie, de afgelopen weken voelde voor ons dichterbij dan ooit. Hoewel jij nog geen 'echte' baby was, dat ik nog niet echt zwanger was, jij zat in mij. Het voelde zo bijzonder en breekbaar tegelijkertijd. Jouw start was moeilijk maar ik heb nooit mijn vertrouwen in jou verloren. Mijn lichaam, jouw huisje, niets liever dan dat. Meteen voelde ik mij verantwoordelijk voor jou. Ik was bereid om alles te laten staan en alles te proberen om je een handje te helpen. Jij hebt mij laten stralen met je prille begin. Jij was het begin. Ik kon het niet laten om stiekem beschermend mijn handen om mijn kleine bollende buikje te slaan, je fluisterend toe te zingen en te lachen om mijn grote borsten. Het voelde zo heerlijk. De gedachte van jou in mij liet alles glinsteren. Een ware droom, zo magisch. Tot het moment dat alle glinstering verdween, het donker begon te kleuren en jij mijn droom uiteen leek te spatten. Je vloeide weg, ontglipte ons en ik kon niets anders dan met ingehouden adem het te laten gebeuren. Mijn woorden waren op. Ze waren niet toereikend. Na alle tranen, helemaal geknakt begon ik zachtjes te zingen. Heb jij mij gehoord? Hoewel ik je loslaat blijf ik dromen. Het plekje waar wij voor altijd samenzijn. Het heeft niet zo mogen zijn. Het is oneerlijk. Toch ben ik blij dat ik dit heb mogen voelen. Geen zwangerschap maar wel een begin van onze liefde. Jouw papa en mama samengevoegd. Jij ieniemienie was de uitkomst, bevrucht en wel!

Vandaag was het tijd om het bekend te maken. Het zou zwart op wit worden toegevoegd aan mijn dossier. Uitslag; negatief, mislukt niet geslaagd. Een hele lieve vrouw kreeg ik aan de lijn. Zachtjes deelde ik mee wat ik heb moeten doorstaan. Ze leefde mee. Alles werd besproken. Hoewel haar lieve stem veel goedmaakt, klinkt het toch hard door de telefoon. 'Zes eitjes, een bevruchting, niks in de vriezer en een niet goed van kwaliteit embryo teruggeplaats' hoor ik haar opsommen. Ik moet even slikken. 'Ons advies aan je gynaecoloog is om ICSI te doen'. Ik vertel dat er in het nieuwe jaar een afspraak gepland staat. Het gesprek gaat nog even door. Ze wenst mij sterkte en moed om door te gaan. Ik bedank haar voor het gesprek. Dan dringt het echt door dat ieniemienie nog een droom is zonder werkelijkheid te worden. De droom die even werkelijkheid leek te worden, lijkt nu verder weg dan ooit. IVF nummer een is mislukt. O, wat doet het pijn!

************************************

Jij bent de belofte

Die ik mijn hart heb gedaan.

Jij bent het beeld

Wat ik zag in het donker

Ik heb zo geduldig gewacht

Zoveel nachten heb ik jou gezien

Toen ik mijn ogen sloot

Ik ben de dromer

Jij bent de droom!